QUINTIS RISTIE

 

De op 25 Augustus 1972 in Paramaribo te Suriname geboren Quintis Ristie begon in 1982 met radiowerk te doen. Hij richtte in 1995 in Suriname het eerste jongerenvrijwilligerskorps op.

 

In 2004 kwam Quintis naar Nederland waar hij in Rotterdam ging wonen. Hij had tussen 2004 en 2013 een vaste rubriek in het tv-programma “Raymann is laat”, te weten: 'Groeten uit Paramaribo', 'Quintis integreert', 'Quintis onderzoekt', 'Quintis valt af', 'Quintis en het geheim van de single vrouw' en 'Quintis op weg naar de Olympische Spelen'. Van 2005 tot en met 2010 was Quintis te zien in reclames van het rijstmerk Lassie Toverrijst. Hij was vanaf 2006 twee seizoenen te bewonderen als Romano Hartseer in de tv-serie “Van Speijk”, was in 2007 te zien als Manusje-van-alles in de tv-serie “Camping Pernis”, in 2009 speelde hij de vader van Jesse in de film ‘Kikkerdril’ en verder had hij een rol in de film ‘Alibi’. Vanaf 2010 vertolkte Quintis in het derde en vierde seizoen de rol van Oscar de Wit in de tv-serie “Spangas” en was hij het gezicht van het kansspel Lucky Day. Hij presenteerde in 2011 het eerste seizoen van het tv-programma “Echte meisjes in de jungle”. In 2012 was Quintis jurylid tijdens het eerste seizoen van het tv-programma “Sterren springen op zaterdag”. Hij was in 2018 te zien als man bij roti-kraam tijdens The Passion in Amsterdam. In 2021 was Quintis verslaggever bij het tv-programma “MAX vakantieman”. Hij had in 2024 een aandeel in de film ‘Opa Cor’. Vandaag de dag doet Quintis radiowerk voor Ampie's Broadcasting Corporation te Paramaribo. Hij ontving in 2008 de Kleurenaward. Perry ging in gesprek met de zeer vriendelijke en goedlachse Quintis Ristie vanwege een interview voor de internetsite.

 

001.Je acteert in tv-series (“Van Speijk” uit 2006) en films (‘Kikkerdril’ uit 2009), presenteert (“Echte meisjes in de jungle” uit 2011) en bent

        jurylid (“Sterren Springen op Zaterdag” uit 2012). Als je uit al je werkzaamheden een keuze moet maken die je het allerliefst doet, wat zou

        dit dan worden?

       Dan kies ik voor het radiowerk wat ik in Suriname doe. Dat vind ik het leukst om te doen. Al sinds dat ik tien jaar ben, ben ik op de radio te horen in

       Suriname. Met steeds weer andere programma’s. Ik kwam daar aan bij het radiostation, liep naar binnen en zei tegen die mensen dat ik op de radio

       wilde. De mensen waren hier nogal verbaasd over en vroegen wat ik dan kon. Of ik kon zingen of gedichten voor kon lezen, maar allebei kon ik niet.

       Toen waren ze wel benieuwd wat ik dan wel kon. Ik zei dat ik kan praten als Michael Jackson. Met een stem als Michael Jackson zei ik: “Hallo, ik ben

       Michael Jackson”. De mensen daar moesten er vreselijk om lachen en zo is het gekomen. Eerst was ik gast in een kinderprogramma. Een rol in een

       toneelstuk zou ik best eens willen proberen, om eens te zien wat het is. Maar het is niet mijn ambitie. Om iedere avond hetzelfde kunstje te moeten

       doen vind ik nogal saai. Wel heb ik in Suriname eens aan volkstoneel gedaan, wat hetzelfde is als amateurtoneel. Maar mijn hart ligt eigenlijk bij

       totaal iets anders, namelijk maatschappelijke ontwikkeling. Daar heb ik me altijd voor ingezet en nog steeds. Dat ben ik in de eerste plaats. Ik ben

       afgestudeerd in de journalistiek en marketing. Vroeger wilde ik graag oorlogsjournalist worden. Hierdoor ben ik ook militair geweest. Die twee dingen

       zouden elkaar wel goed helpen, dacht ik.

002.Op welk moment uit je carrière ben je tot nu toe het meest trots en/of bewaar je de beste herinneringen?

       Eigenlijk ben ik trots op al mijn werkzaamheden. Maar met gepaste trots kijk ik terug toen ik in 2005 benaderd werd door Amnesty International om

       tijdens het Dunya Festival in Rotterdam een speech te houden. Ik mocht ‘kabaal’ maken tegen discriminatie. Hoe ik dat zag. Mijn speech mocht 5

       minuten duren. Toen ik daarmee bezig was, zag ik dat mensen hierom moesten huilen. Ze raakte zo geëmotioneerd. Dat mijn speech dit bij mensen

       teweeg bracht, dat raakte mij weer.

003.In 2008 ontving je de Kleurenaward. Hoe belangrijk is deze award voor je?

       Die award was heel belangrijk voor mij. Het was toch een erkeninning op wat ik doe. Al vond ik het in het begin ook apart. Ik zet mezelf graag in qua

       maatschappelijke ontwikkeling voor mensen. Om dan voor je werk, die ik zelf als vanzelfsprekend beschouw, een award te krijgen voelde in het begin

       wat vreemd aan. Maar ik ben er dankbaar voor dat ik hem heb mogen krijgen.

004.Je hoort wel eens dat ieder personage dat een acteur of actrice speelt iets van zichzelf bevat. Kan je zowel een overeenkomst als groot

       verschil noemen qua karaktereigenschap tussen je zelf en Romano Hartseer uit “Van Speijk” van 2006?

       Dat klopt wel. Als acteur moet je jezelf eigenlijk in iedere rol kunnen verplaatsen. Romano is iemand die best dichtbij mij staat. Hij bestaat uit lagen

       van diverse vrienden van mij. De overeenkomsten met Romano zijn dat we allebei principes hoog hebben zitten. Ook de liefde van die hij met zijn

       moeder heeft zoals die in de Surinaamse cultuur is herken ik. Het verschil tussen ons is dat Romano meer voor zijn geloof uit kwam. Verder zou ik

       minder flamboyant als agent zijn en een strenger politieman zijn. Romano zou wel tot mijn eigen vriendenkring kunnen behoren.

005.In 2011 presenteerde je het eerste seizoen van het tv-programma “Echte meisjes in de jungle”. Hoe kijk je hierop terug?

       Super, super, super positief. Ik was heel enthousiast over het programma toen ik hiervoor benaderd werd door de productie. Hun hadden Suriname

       uitgezocht als locatie. Ik mocht het programma mee ontwikkelen. Zelf ken ik Suriname natuurlijk goed. Het programma is een Nederlands format en

       toen was het dus een totaal nieuw iets. Toen heeft de productie mij gevraagd of ik het programma ook wilde presenteren. Ik wilde zelf best terug

       keren voor een tweede seizoen. Maar de productie heeft mij hier niet over benaderd. Dit is toen Ad Visser geworden, toen ze naar Nepal gingen. Met

       Nepal ben ik ook niet zo bekend als dat ik met Suriname ben.

006.Je was oprichter van het eerste jongerenvrijwilligerskorps in Suriname met als doel om jonge Surinamers aan een goed CV te helpen zodat

       ze makkelijker een baan kunnen vinden. Hoe is het idee hiervoor ontstaan?

       In 1995 heb ik dat opgericht. Het is bedoelt om jongeren maatschappelijk betrokken te maken bij de arbeidsmarkt. Als kind moest ik zelf ook

       maatschappelijk werk doen. Het stopte toen ik in 2004 naar Nederland ging. Vandaag de dag zijn er meerdere van zulke korpsen in Suriname. Maar

       die eerste die ik toen heb opgericht, die bestaat niet meer.

007.Wat kunnen we op showbizzgebied in de toekomst nog van je verwachten?

        Er staan wel wat dingen in de planning, maar hier kan ik helaas nog niets over vertellen.

 

Interview: Perry Krootjes