In 2016 interviewde ik voor aanvang van de musical The Bodyguard in het Beatrix Theater te Utrecht acteur Mike Ho Sam Sooi. Het onderstaande interview is gedateerd en niet aangepast. Alles dateert dus van zeven jaar geleden. Na dit interview had Mike Ho Sam Sooi nog gastrollen in de tv-serie’s “Keizersvrouwen”, “Dertigers”, “Red Light”, “Thuisfront” en “Flikken Rotterdam”. Hij overleed op 2 Juni 2023. Mike Ho Sam Sooi is 69 jaar geworden.

 

MIKE HO SAM SOOI

 

De op 6 April 1954 in Paramaribo te Suriname geboren Mike Ho Sam Sooi kwam in 1960 naar Nederland waar hij in Rotterdam ging wonen. In 1971 ging Mike terug naar Paramaribo.  Hier speelde hij bij het DOE-theater en kwam met dit gezelschap in 1973 voor een tournee naar Nederland met de productie  “Land te koop” . Sinds 1975 woont Mike weer in Nederland, in Amsterdam.

Mike is onderwijzer, studeerde aan de theaterschool in Maastricht en deed daarna nog een film/tv opleiding in Hilversum. In 1977 was hij te zien in het toneelstuk Tussen mythe en masker. Mike had in 1978 een rol in de tv-film ‘Ogen van krijt’. Mike had in 1988 een rol in de musical De koopman van Amsterdam en in 1989 in de theaterproducties Schutting en Hess is dood. In 1991 vertolkte hij de rol van Winston in de tv-serie “In voor- en tegenspoed” en was te zien in het toneelstuk Zes personages op zoek naar een schrijver. Mike was in 1992 te zien in de theaterproducties Terug van weggeweest en De dood danst Petroesjka. In 1993 had hij in België een rol in het toneelstuk All for Love en in Nederland in El paseo (Een hommage aan Federico Garcia Lorca). Mike was in 1995 te zien in de film ‘Lang leve de koningin’ en de musical Faya. In 1996 was hij te bewonderen in de theaterproductie De twaalf gezworenen en in 1998 in Maalstroom en De familie Samuels. Mike was in 1999 te zien als Aaron Zuidgeest in het vijfde seizoen van de soapserie “Goudkust” en had dat jaar ook een rol in het toneelstuk Angelo & Rosanna. Van 2000 tot en met 2003 verzorgde hij een stem in de animatieserie “Clifford the Big Red Dog”. Mike was in 2002 te zien in de theaterproductie Afstammelingen. In 2006 verzorgde hij een stem in de animatiefilm ‘Curious George’. Mike vertolkte in 2008 de rol van Tito in de musical Dirty Dancing, terwijl hij deze zelfde rol in 2009 op zich nam in Oberhausen te Duitsland in de Duitse versie van Dirty Dancing. In 2016 was Mike te zien als Chief Jongintaba in de musical Amandla! Mandela. Verder speelde hij in verschillende hoorspelen. Mike had een rol in de korte film ‘Eigen’. Gastrollen had hij in tv-series als “Medisch Centrum West”, “Flodder – de serie”, “Oppassen!!!” uit 1991, “Bureau Kruislaan”, “Toen was geluk heel gewoon”, “GTST”, “Duidelijke taal!” en “Baantjer”.

 

Maar ook achter de schermen is Mike actief. Zo richtte hij in 1980 theatergroep Gadjo Tjo op. In 1982 wint de groep de Prix du Off des Troupes etrangeres in het Theaterfestival van Avignon in het kader van Hollande d’outre mer. In datzelfde jaar speelt hij Mike met de groep de voorstelling Trawan Prakseri waarvoor hij samen met Stanley Latour en Humbert Lepelblad de muziek verzorgt. Met deze voorstelling wint het opnieuw de Prix du Off des Troupes etrangeres in het Theaterfestival van Avignon in het kader van Hollande d’outre mer. Mike schreef en regisseerde ook voor theatergroep Gadjo Tjo de voorstelling Quetzal Latino. Hij richtte in 1989 Ho-Producties. Dit is de organisatie waarbinnen Mike zijn theateractiviteiten heeft ondergebracht. Zo speelde hij in 1992 in het toneelstuk En de zon ging nooit meer onder, die hij zelf eveneens schreef en waarvoor hij de dramaturgie deed. Ook speelde en schreef Mike de cabaretvoorstellingen Dogla, waarheen? uit 1995 en Arme Geddon uit 2001. Bij laatst genoemde was hij samen met Harto Soemodihardjo ook verantwoordelijk voor de muziek. Mike schreef de musicals De Koffieshop Rock uit 1986, Steffy uit 1987 en De hammam uit 1989. Daarnaast regisseerde hij De Koffieshop Rock en De hammam ook nog. Bij De hamman was Mike verder verantwoordelijk voor de dramaturgie, choreografie, het decorontwerp en lichtontwerp. In 1994 speelde hij in de cabaretmusicalvoorstelling Al gaat met Au, die hij samen met Thea Doelwijt, Mariette Moestakim en Eric Narain schreef. Mike regisseerde in 2009 de musical A poku tori. Samen met Noni Lichtveld verzorgde hij in 1989 het decorontwerp voor de theaterproductie Anansesem, ye ‘nse se, ‘nse se o!, terwijl Mike in 1999 het toneelstuk Rijst van leed (Dhan ka dukhre) regisseerde. In 2010 regisseerde hij de cabaretvoorstelling Trots op Rotiland. Verder schrijft en componeert Mike ook liedjes voor zijn solo voorstellingen en andere muziektheater producties die hij in de loop der jaren heeft geschreven en geregisseerd. Daarnaast is hij cameraman, editor en documentairemaker. Perry van Moov.nl ging voor aanvang van een voorstelling in gesprek met de vriendelijke Mike Ho Sam Sooi vanwege een interview voor de internetsite.

 

001.Wat is je favoriete CD en waarom?

      Een bepaalde favoriete CD heb ik niet. Ik ben erg breed in mijn muzieksmaak. Wel heb ik pas de CD ‘Best Of Philip Glass’ van de Amerikaanse

      componist Philip Glass gekocht, waar ik met plezier naar luister. Verder begin ik elke dag met het zingen van een stukje uit een lied dat op dat

      moment in me op komt.

002.Wat is je favoriete nummer en wanneer zet je deze graag op?

      Ik heb ook geen lievelingsnummer. Op een rustige zondagochtend kan ik toch ineens voor op de achtergrond de NPO Radio 4 opzetten. Dit is de

      publieke zender voor klassieke muziek. Of mijn eigen samengestelde jazz CD, met muziek van artiesten als John Coltrane, Miles Davis en Archie

      Shepp.

003.Draai je wel eens muziek vlak voor de opnames en/of optredens?

      In de auto heb ik bijvoorbeeld de radiostations Sublime FM of Arrow Classic Rock op of een klassiek/jazz zender. Omdat ik zelf vaak druk in mijn

      hoofd ben, bereid ik me het liefst in stilte voor. Maar wanneer collega’s met wie ik de kleedkamer deel iets opzetten, dan heb ik daar geen probleem

      mee. Ik kan me heel erg goed afsluiten dan.

004.Hoe belangrijk is muziek in je privéleven?

      Zonder muziek van buiten af kan ik heel erg goed, omdat ik zelf graag zing. Ik ben veel in mijn hoofd bezig en kan dus goed zonder de afleiding van

      muziek. Tussendoor gooi ik er zelf wel een deuntje uit als het moet.

005.Wie is je favoriete zanger/zangeres en/of groep?

      Nog altijd ben ik dol op rock muziek en classic rock. Als zodanig heb ik geen favorieten, maar ik kan nog altijd opveren van de zangers Waylon,

      Marco Borsato, Phil Collins, Jimi Hendrix, Otis Redding en Frank Zappa en de groepen Motörhead en The Who. Niet alleen qua muziek, maar alles

      in het leven moet voor mij zoveel mogelijk gevarieerd zijn en mijn stemming bepaalt wat ik op dat moment op zet.

006.Met wie zou je wel eens een duet willen zingen?

      Zelf heb ik een lastige stem. Namelijk Bas/Bariton, die naarmate ik ouder ben geworden bassiger geworden is. Dus duetten zingen is geen

      gemakkelijk iets. Daarbij ben ik een solist, dus liever een leadzanger. Wel moet ik zeggen dat ik erg geniet van Nurlaila Karim, die Nicki Marron

      speelt in de musical The Bodyguard. Ik ben dol ben op de manier waarop zij kan schakelen in een lied. Een rock ballad met haar zou het overwegen

      dan ook waard zijn.

007.Wat is je favoriete sport? En, beoefen je zelf ook een sport?

      Vroeger deed ik aan basketbal. Nu ga ik al jaren naar de sportschool wanneer het zo uit komt. In de winter mag ik graag kijken naar shorttrack (dit

      is een vorm van hardrijden op de schaats op een 111,12 meter lang ovaal dat uitgezet wordt op een ijshockeybaan), schansspringen en

      reuzenslalom (dit is bij alpineskiën een snelheidswedstrijd over een parcours dat voorzien is van poorten). In de zomer vind ik het leuk om naar

      atletiek te kijken. Maar dit alles geldt alleen voor als er tijd voor is. Ik zou er niet thuis voor blijven.

008.Je acteert in tv-series (“In voor- en tegenspoed” uit 1991), films (‘Lang leve de koningin’ uit 1995), cabaret (Dogla, waarheen? uit 1995),

      toneel (Afstammelingen uit 2002) en musical (Dirty Dancing uit 2008; zowel in Nederland als Duitsland), presenteert voor tv (“Loket 1” uit

      1992), doet stemmenwerk (‘Curious George’ uit 2006), hoorspelen, verzorgt muziek voor theater (Arme Geddon uit 2001), bent schrijver,

      regisseur, decorontwerper, lichtontwerper, doet dramaturgie en choreografie voor theater (De hammam uit 1989), bent cameraman, editor

      en documentairemaker. Als je uit al je werkzaamheden een keuze moet maken die je tot nu toe het allerliefst doet, wat zou dit dan

      worden?

      Daar kan en wil ik niet in kiezen. Met een beetje inplannen is het namelijk wel met elkaar te combineren. Zo neem je overdag op voor tv of film,

      terwijl je ’s avonds in het theater staat. Ik vind het belangrijk om zelf initiatief te nemen. Eigenlijk zie ik mezelf wel als een verhalen verteller. Al

      denk ik dat iedereen in dit wereldje dat op hun eigen manier is. Je wilt iets aan het publiek vertellen.

009.Je hoort wel eens dat ieder personage dat een acteur of actrice speelt iets van zichzelf bevat. Kan je zowel een overeenkomst als groot

      verschil noemen qua karaktereigenschap tussen je zelf en Winston in “In voor- en tegenspoed” uit 1991?

      Ja, daar ben ik het wel mee eens. Je put altijd uit je eigen ervaring wanneer je een personage speelt en dan geef je er een eigen draai aan. De

      overeenkomst tussen ons is zorgzaamheid. Het verschil is dat Winston nogal een eenling was. Dat ben ik zelf niet. Ik heb genoeg vrienden.

      Winston zou zeker wel tot mijn eigen vriendenkring kunnen behoren.

010.Op welk moment uit je carrière ben je tot nu toe het meest trots en/of bewaar je de beste herinneringen?

      Dat zijn voor mij meerdere dingen. Zo ging ik in 1971 terug naar Paramaribo waar ik mee ging spelen in de cabaretmusicalvoorstelling Land te koop.

      Hiermee kwamen we in 1973 ook naar Nederland toe. Voor mij was dat eigenlijk mijn eerste serieuze kennismaking met het acteer vak. Dat is iets

      dat mij altijd bij zal blijven. Maar ook bijvoorbeeld mijn rol van Tito die ik in 2009 speelde in de musical Dirty Dancing in Oberhausen te Duitsland.

      Het jaar er voor heb ik dezelfde rol ook in Utrecht gespeeld, maar in het buitenland had het toch een extra belevenis.

011.Je meest commerciële musicalrollen zijn Dirty Dancing en The Bodyguard. Beiden zijn gebaseerd op een film. Waar legt je interesse zelf

      het meeste: een theaterstuk bezoeken, een film bekijken of een boek lezen?

      Theater bezoek ik het meest. Een film kijk ik als er tijd voor is om te gaan. En een boek lezen ben ik in het afgelopen half jaar helaas niet aan

      toegekomen. Het gebeurt merendeels op vakantie dat ik een boek lees, omdat ik het liefst een boek in één keer uit lees. Ik kan slecht tegen af en

      toe twee of drie bladzijden lezen.

012.Kan je het succes van de musical The Bodyguard verklaren?

      Het succes van de musical The Bodyguard is vooral te danken aan de prachtige meezingers die we allemaal kennen. En niet in de laatste plaats

      aan de goede zangeressen die de rol van Rachel Marron vertolken, Romy Monteiro, April Darby en Talita Angwarmasse en Nurlaila Karim als Nicky

      Marron.

013.Ondanks jullie beiden carrière heb je nog nooit samen gewerkt met je vrouw, actrice Lieneke le Roux. Is dit iets wat je wel zou willen?

      Het lijkt me zeker wel eens leuk om met Lieneke samen te werken. Of dat nou voor tv, film of theater zou zijn, dat maakt mij dan niet uit. In het

      verleden hebben Lieneke en ik bijna samen mee gewerkt aan een commercial, maar dat is op het laatste moment helaas niet door gegaan. Ondanks

      dat ik graag met Lieneke ergens in wil spelen, zou ik haar zeer zeker niet willen regisseren.

 

Interview: Perry Krootjes