MARGREET BLANKEN

 

De op 10 Juli 1941 in Zaandam te Noord-Holland geboren Margreet Blanken studeerde in 1963 af aan de Toneelschool in Arnhem. Ze was tussen 1963 en 1969 verbonden aan Toneelgroep Theater waar ze speelde in de toneelstukken Terug naar Warschau, De invasie, Spooksonate, Zes personages op zoek naar een schrijver, George Dandin, Drie hoge hoeden, Kabaal in Chioggia, De heilige Johanna van de slachthuizen, Spoken, Trommelen in de nacht, Bloomsdag, Macbird, Vanavond improviseren wij, De goede mens van Sezuan, Beschuit met muisjes, De reuzen van het gebergte, Dom Juan of De stenen gast, Herdruk, Troilus en Cressida, SamenSPel (scholenprogramma: Samuel Beckett) en de musical Zet de wereld stop – ik wil d’r af. In 1964 had Margreet Blanken een rol in de Tv-Film ‘Majoor Barbara’. Ze was in 1967 te bewonderen in de ‘Holland festivalproductie Prometheus.

 

Tussen 1970 en 1979 speelde Margreet Blanken nog altijd bij Toneelgroep Theater, nu in de toneelstukken De tragicus tegen wil en dank, Loslippig, Over de schadelijkheid van tabak, Baas in eigen zaak, Onder het Melkwoud, Freule Julie, Gaat het ons aan, De prijsuitreiking, Don Juan, terug uit de dood, Buitelmotel, Parafarce, Pitten, De min in het Lazarushuys, De Mammoef-kinderen, Geen mannen meer, Ballingen, Schaften, Met mes en vork, Het blijft onder ons, Binnen de perken, Brand, Verre vrienden, Victor, of de kinderen aan de macht, De Spaanse Brabander, De gek, Metamorfose, Alles voor de tuin, Trilogie van het weerzien, Don Juan en Tafel van tien.

 

Ze was tussen 1980 en 1986 te bewonderen bij Toneelgroep Theater in de toneelstukken De nachtegaal zong, Schakels, De voetwassing (Vagevuur in Ingolstadt), In Oostenrijk, Een wintersprookje, Voor het pensioen, Pierewaaien, Geen vlees en geen vis, Molière of het verbond van de schijnheiligen, Egmond, De koning en de koningin van Napels, Vrouwen van Troje, Beschuit met muisjes, Cyrano de Bergerac, Vaders en zonen en Rien ne va plus, de dansvoorstelling Aziza, Bodoera en de mooie danseres van Yedo en de muziektheatervoorstelling Ontspoort. Tussen 1983 en 1987 speelde Margreet Blanken (..) in de theaterproducties Een grimmige Feydeau, Een maand op het land, De zwevende gloeilamp en Het huis van Atreus. Ze had in 1983 en 1988 verder ook nog rollen in de toneelstukken Huis Clos en Er valt een traan op de tompoes. Vanaf 1988 vertolkte Margreet Blanken zeven seizoenen lang de rol van Reini Hermans in de tv-serie “Medisch Centrum West”. Ze speelde in 1989 de rol van Martha in de film ‘Zwerfters’.

 

Tussen 1990 en 1999 was Margreet Blanken te zien in de toneelstukken Richard II, Lusten en lasten, Hedda Gabler, Faust, Straderproject, Pop-up en Peer Gynt, de dansvoorstelling Het gemoed. Ze speelde tussen 1995 en 1998 bij Theater van het Oosten in de theaterproducties Winkeldochters, Phaedra, Als de bladeren in Vallombrosa, Al mijn zonen en Dodendans 1 & 2 en de solovoorstellingen De caracal en ETTY. In 1990 had Margreet Blanken een klein rolletje in de Internationale film ‘Vincent & Theo’.

 

Ze regisseerde in 2001 en 2003 de theaterstukken Brieven van Vincent en Beethoven. In 2021 speelde Margreet Blanken een rol in de locatievoorstelling Op het puin. Ze was verder in 2006 te zien in de solovoorstelling Alles in de wind en in 2016 in de muziektheatervoorstelling Play maids. Vanaf 2006 speelde Margreet Blanken twee seizoenen lang de rol van Heleen Mateur in de tv-serie “Spoorloos verdwenen”. Ze bracht in 2011 haar boek ‘Lief en onschuldig’ uit. Vanaf 2015 speelde Margreet Blanken van seizoen vier tot en met zes als Martha Elsenbosch in de tv-serie “Dokter Tinus”. In 2021 was ze te zien als Beppe in de tv-serie “De Kameleon” en later in de film ‘De Kamelon aan de ketting’. Margreet Blanken verleende haar medewerking aan de korte tv-film ‘De elektriseermachine van Wimshurst’. Gastrollen had ze in tv-serie als “Baantjer”. Perry sprak in een restaurant in Arnhem met de zeer vriendelijke Margreet Blanken vanwege een interview voor de internetsite.

 

001.U acteert in tv-series (“Spoorloos verdwenen” uit 2006), films (‘De Kameleon aan de ketting’ uit 2021), toneelstukken (Terug naar Warschau

       uit 1963), musical (Zet de wereld stop – ik wil d’r af uit 1964), solovoorstellingen (ETTY uit 1999), regisseert voor theater (Een brief van

       Vincent uit 2001) en schrijft boeken (Lief en onschuldig uit 2011). Als u uit al uw werkzaamheden een keuze moet maken die u het allerliefst

       doet, wat zou dit dan worden?

       In dat geval ga ik voor mijn solovoorstelling ETTY die ik van 1999 tot en met 2014 ruim 300 keer heb gespeeld. Uiteraard niet onafgebroken achter

       elkaar. Hierin bracht ik de dagboekfragmenten van Etty Hillesum tot leven in kleine theaters en op andere intieme locaties. Etty was een Joodse

       vrouw en overleed 30 November 1943 op 29 jarige leeftijd, in Auschwitz. Het stuk is dus gebaseerd op haar dagboekfragmenten dat in boekvorm

       verscheen als ‘De nagelaten geschriften van Etty Hillesum’. Dit was een idee wat van mij kwam. Ik wilde iets positiefs met dit stuk neer zetten. De

       teksten zaten zo erg in mij, dat ik niet bang was om op de automatische piloot te gaan spelen. Ondanks dat ik het stuk alleen deed, was het niet

       eenzaam om te doen.

002.Je hoort wel eens dat ieder personage dat een acteur of actrice speelt, iets van zichzelf bevat. Kunt u zowel een overeenkomst als groot

       verschil noemen qua karaktereigenschap tussen u zelf en Martha Elsenbosch uit “Dokter Tinus” van 2017?

       Daar ben ik het wel mee eens. Alle personages hadden een parallel met mij op het moment dat ik ze speelde. Zo is de overeenkomst tussen Martha

       en mij dat we allebei spontaan kunnen zijn, maar op momenten ook wel wat afstandelijk. Het verschil is de manier van hoe we leven. Toch zou

       Martha best wel tot mijn eigen vriendinnenkring kunnen behoren.

003.Op welk moment uit uw carrière bent u tot nu toe het meest trots en/of bewaart u de beste herinneringen?

       Ik vind dat een erg moeilijke vraag. Maar ik ga dan toch weer voor mijn solovoorstelling ETTY uit 1999. Toen ik de teksten las, geloofde ik er meteen

       in. Ze schreef in haar dagboek met zelfreflectie en humor en dat vind ik zelf erg belangrijk. Op bepaalde momenten had ze haar onzekerheid, wat

       volgens mij voor iedereen wel herkenbaar is. Zij was iemand die niet wilde haten. Ze zocht het bovennatuurlijke en vroeg zich af waar wij als mensen

       vandaan kwamen. Dat herken ik wel van mezelf.

004.Hoe kijkt u terug op uw tijd bid Toneelgroep Theater?

       Daar heb ik flink wat jaren bij gespeeld. Zo was mijn eerste voorstelling Terug naar Warschau uit 1963 en de laatste was Rien ne va plus uit 1986.

       Maar Toneelgroep Theater was een geweldige tijd. Vooral toen ik er grote, mooie rollen mocht spelen.

005.Hoe kijkt u terug op uw tijd in “Medisch Centrum West”?

       Dat was een heel leuke tijd. Het was mijn eerste grote tv-rol. We hadden een gezellig team waar we mee werkte en filmde in een echt ziekenhuis.

       Eén verdieping hadden wij tot onze beschikking om de serie op te nemen. Op dat moment werd ik toch gezien als de vrouw met ervaring, aangezien

       ik al sinds 1963 theater deed. Er waren ook castleden die net begonnen of van de straat geplukt waren. En nu zat ik ineens in een tv-serie en was ik

       vanaf het moment dat het uitgezonden werd een bekende Nederlander. Een hele vreemde gewaarwording, want niemand van de cast wist wat hij of

       zij zich daarbij moest voorstellen. Op de avond dat wij met de cast in 1992 de Gouden Televizier Ring wonnen, was ik niet aanwezig in de zaal. Ik had

       andere dingen te doen, wat weet ik niet meer. We waren in 1988, 1990 en 1991 al genomineerd. Maar na vier keer verwacht je het misschien ook

       niet meer zo. Het is een leuke prijs, maar niet belangrijk. Toen de serie stopte, zei één van de castdirectors mij dat dat ze mijn foto’s voorlopig onderin

       de la zouden leggen. Kennelijk zagen ze mij te veel als Reini, de verpleegkundige. Het heeft tot 2006 geduurd dat ik met de tv-serie “Spoorloos

       verdwenen” weer een grote tv-klus in een tv-serie had. Dat heeft dus toch 12 jaar geduurd na het stoppen van “Medisch Centrum West”.

006.Als u niet de entertainment wereld in was gegaan, welk beroep had u dan wel wat geleken: verpleegkundige (zoals in “Medisch Centrum

       West” uit 1988) of inspecteur (zoals in “Spoorloos verdwenen” uit 2006)?

       Eigenlijk geen van beiden. Maar als ik toch een keuze zou moeten maken, dan word het verpleegkundige. Als inspecteur moet je namelijk steeds

       misdaden oplossen. En dat is iets wat mij helemaal niet trekt. Dus nee, dan liever verpleegkundige dan maar. Als kind wilde ik vroeger graag

       balletdanseres worden.

007.Wat kunnen we op showbizzgebied in de toekomst nog van u verwachten?

       Er staan op het moment geen dingen in de planning. Maar als ik ergens benaderd voor zou worden, dan sta ik hier zeker niet negatief tegenover. Ik

       zie dus wel of er nog iets op mijn pad komt.

 

Fotograaf: Paul Knispel

 

Interview: Perry Krootjes