JOHANNA TER STEEGE

 

De op 10 Mei 1961 in Wierden (in de gemeente Almelo) te Overijssel geboren Johanna ter Steege maakte in 1983 haar theaterdebuut met de voorstelling Escurial. In 1984 studeerde ze af aan de Academie voor Drama en Kunst in Kampen te Overijssel. Op de Academie heeft Johanna met een paar studenten de succesvolle theatergroep De Trust opgericht. Datzelfde jaar had ze een rol in het toneelstuk Over ’t stuur. Johanna studeerde in 1988 af aan de toneelschool in Arnhem te Gelderland. Als Saskia Wagter maakte ze haar filmdebuut in ‘Spoorloos’ wat haar in Berlijn te Duitsland een Felix Award voor beste bijrol opleverde. Johanna was te zien in de theaterproducties Antigone Na de restauratie 1: De möwe. Van 1989 tot en met 1991 was ze te bewonderen in de toneelstukken Oh pa, arme pa, jij hangt in de kast van ma en het huilen staat me na en November. Johanna had in 1992 een rol in de film ‘De bunker’ en vertolkte in 1995 de rol van Laura in de film ‘Tot ziens’. In 1996 was ze te zien in de theaterproductie Een slagveld. Johanna speelde in 1999 de rol van Emilie van Thuile in de film ‘Een vrouw van het noorden’. In 2000 had ze een rol in het toneelstuk Kleine Eyolf of De menselijke verantwoordelijkheid en vertolkte de rol van Gravin in de film ‘Mariken’ en die van Elles Pauw in de tv-film ‘De belager’. Johanna nam in 2003 de rol van Ita Werner op zich in de film ‘Verder dan de maan’ en was te zien in de theaterproductie De kruistochten. In 2005 was ze te bewonderen als Bobby in de film ‘Guernsey’ en had een rol in het toneelstuk De stille kracht. Johanna was in 2008 te zien als moeder in de tv-film ‘De fuik’. In 2009 had ze rollen in de miniserie ‘Juliana, prinses van oranje’ en de film ‘Last Conversation’. Johanna was in 2010 te zien als Alma in de film ‘Tirza’. In 2011 had ze een rol in de theaterproductie Overlast en haar solovoorstelling Hiroshima mon amour. Johanna was in 2012 te zien als de moeder van Akkie in de film ‘Achtste Groepers Huilen Niet’ en had een rol in het toneelstuk My Dinner with André. In 2013 was ze te bewonderen in de cabaretvoorstelling God van de slachting en in 2014 in de theaterproductie De liefde voorbij. Johanna was in 2015 te zien als moeder in de film ‘Het mooiste wat er is’ en had een rol in het toneelstuk De gelukkigste dag. In 2016 speelde ze mee in de theaterproductie De vader. Johanna vertolkte in 2017 de rol van Moniek van Dalen in de tv-serie “Brussel”. Ze was Nederlandse ambassadrice voor de Europese film in Berlijn te Duitsland als voor de Nederlandse film in Parijs te Frankrijk. In 1988 won Johanna de European Film Award prijs als Beste Actrice in een bijrol voor haar rol in ‘Spoorloos’. Ze won in 1993 de Berlinale Camera op het Berlin International Film Festival. Ook won Johanna in 1995 tijdens het Locarno International Film Festival de Special Prize voor haar rol in ‘Tot ziens’. Ze was te zien in de korte tv-films ‘De pianiste’ en ‘The Sound of Drumming’ en de korte films ‘Mama’s Proefkonijn’, ‘Hanna lacht’, ‘Passing Future – 3 Solo’s’, ‘De partizane’, ‘And Then One Day’ en ‘Het Contract’. De korte documentaire film ‘Rumah saya’ uit 2009 heeft Johanna geregisseerd. Ze had een gastrol in de tv-serie “De mannen van dokter Anne”.

 

Maar ook heeft Johanna een zeer imposante carrière in het buitenland. Zo was ze tussen 1991 en 2014 te zien in de Franse films ‘J’entends plus la guitare’, ‘La naissance de l’amour’, ‘Le coeur fantôme’, ‘Rembrandt’, ‘L’été indien’, ‘L’insurgée’ en ‘A la vie’. Johanna had verder een rol in de korte Franse film ‘Magic Paris’. Voor deze korte film won ze in 2007 de prijs als Beste Actrice op het Cabourg Romantic Film Festival. Johanna was tussen 1997 en 2004 te zien in de Duitse films ‘Für immer und immer’, ‘Das Jahr der ersten Küsse’ en ‘Sergeant Pepper’. Tussen 1992 en 2011 had ze rollen in de Hongaarse films ‘Edes Emma, drága Böbe – vázlatok, aktok’ en ‘Isztambul’. Johanna had in 2005 een rol in de Belgische film ‘Een ander zijn geluk’. In 2012 was ze te zien in de Filipijnse film ‘Lilet Never Happened’.

 

Johanna is ook in Engelstalige projecten geen onbekende. Zo maakte ze in 1990 haar Engelstalig debuut als Jo Bonger in de film ‘Vincent & Theo’. Johanna was in 1991 te zien als Monique Angelo in de film ‘Meeting Venus’. In 1994 was ze te bewonderen als Johanna Reiss in de film ‘Immortal Beloved’. Johanna vertolkte in 1997 de rol van Zuster Wilhelmina in de film ‘Paradise Road’. In 2001 was ze te zien als Countess Geschwitz in het toneelstuk LULU in zowel Londen te Engeland als Washington te Amerika. Johanna speelde in 2016 de rol van therapeut in de film ‘History’s Future’. Verder was ze te zien in de korte film ‘Al Alamayn’. Gastrollen had Johanna in tv-series als “The Broker’s Man” en “Dalziel and Pacoe”. Ze heeft samen gewerkt met Hollywoodsterren als Robert Altman, Cate Blanchett, Glenn Close, Michelle Fairley, Gary Oldman, Isabella Rossellini en Tim Roth. Perry van Moov.nl ging in gesprek met de zeer vriendelijke Johanna ter Steege en sprak haar vanwege een interview voor de internetsite.

 

001.Je acteert in tv-series (een gastrol in de tv-serie “De mannen van dokter Anne” uit 2016), films (‘Verder dan de maan’ uit 2003), doet theater

       (De Vader uit 2016), bent regisseuse (van de documentaire ‘Rumah saya’ uit 2009) en was Nederlandse ambassadrice (voor de Europese

       film in Berlijn en de Nederlandse film in Parijs) en Internationaal acteert u in tv-series (een gastrol in “The Broker’s Man” uit 1997), films

       (‘Immortal Beloved’ uit 1994) en doet theater (LULU uit 2001; zowel Londen als Washington). Als je uit al je werkzaamheden een keuze

       moet maken die je het allerliefst doet, wat zou dit dan worden?

       Een voorkeur heb ik niet. Alles vind ik boeiend om te doen. Ik begon in 1984 bij theatergroep De Trust. Zowel in binnen als buitenland werken is even

       leuk om te doen. Werken aan mooie projecten is wel prettig. Doordat ik ook in het buitenland actief ben, heb ik het geluk dat ik meer keus heb qua

       rollen. Voor het toneelstuk LULU in het buitenland hadden we met drie weken een erg korte repetitieperiode. In Nederland repeteer je zo’n twee

       maanden aan een voorstelling. Ik vind het wel prettig, die repetitieperiode om zodoende de rol je eigen te kunnen maken. In het buitenland hebben

       ze meer budget om uit te geven. Maar meer budget hoeft niet altijd te betekenen dat het eindresultaat van een project beter word.

002.Je hoort wel eens dat ieder personage dat een acteur of actrice speel iets van zichzelf bevat. Kan je zowel een overeenkomst als groot

       verschil noemen qua karaktereigenschap tussen je zelf en Moniek van Dalen uit Brussel” van 2017?

       Ja, heel onbewust doe je dat wel. Het verschil is dat Moniek een heel politiek spel speelt. De overeenkomst tussen ons is dat we allebei onze familie

       willen beschermen. Iemand als Moniek heb ik niet in mijn vriendinnenkring zitten. Dus ik vermoed niet dat ze een vriendin van me zou kunnen zijn.

003.Op welk moment uit je carrière en op welke prijs die je gewonnen hebt, ben je tot nu toe het meest trots en/of bewaar je de beste

       herinneringen?

       Aan zo veel projecten bewaar ik goede herinneringen. Het begon natuurlijk allemaal in 1988 met mijn filmdebuut als Saskia Wagter  in ‘Spoorloos’.

       Maar ook op de Hongaarse film ‘Edes Emma, drága Böbe – vázlatok, aktok’ uit 1992 waar in ik de rol van Emma speelde ben ik erg trots. Ik heb ook

       hele mooie prijzen mogen winnen. Ze won ik voor mijn rol in de film ‘Spoorloos’ een Felix Award en de European Film Award. Voor mijn rol in de film

       ‘Tot ziens’ won ik de Special Prize en voor mijn aandeel in de korte Franse film ‘Magic Paris’ ontving ik de prijs als Beste Actrice op het Cabourg

       Romantic Film Festival.

004.Samen met je dochter Hanna (Obbeek, red.) heb je in 2012 samen gewerkt aan de film ‘Achtste Groepers Huilen Niet’. Hoe heb je dit

       ervaren?

       Om met Hanna samen te werken vond ik heel leuk. Je kent elkaar ook zo goed. Ik kon het wel goed los laten dat ik met mijn dochter op de set stond.

       Tijdens de pauzes was zij bij haar leeftijdsgenoten en daar kwam ik dan niet bij zitten. We hadden vooraf afgesproken dat we elkaar daarin de ruimte

       zouden geven. In 2014 is Hanna gestopt met acteren. Ze volgt nu de opleiding Culturele en Maatschappelijke Vorming van de Hogeschool van

       Amsterdam. Daar wilt ze graag in verder.

005.Wat maakte je zo enthousiast aan het toneelstuk Terror dat je ja zei tegen de rol van advocaat?

       Ik vind het heel leuk om mensen aan het denken te zetten. En met de voorstelling Terror doen we dat zeker. Ook de nazit vind ik zeer gezellig. Je

       kunt dan als het ware een beetje met het publiek in gesprek gaan. In mijn ogen is de piloot (een rol van Jeroen Spitzenberger, red.) schuldig. Hij gaat

       eigenhandig tegen het oordeel van de minister in en speelt vervolgens voor eigen rechter. Dat mag niet. Dan ben je altijd fout bezig.

006.Wat kunnen we op showbizzgebied in de toekomst nog van je verwachten?
       Van Maandag 4 tot en met Vrijdag 15 Juni 2018 ben ik nog acht keer te zien als Officier van Justitie in de voorstelling Terror. In 2018 speel ik de rol

       van Klara in de Hongaarse film ‘Hier’ en die van Sophie in de Duitse film ‘Was uns nicht umbringt’. Ook speel ik in 2019 in ‘De beentjes van St.

       Hildegard’. Dit word een Twentstalige film met Nederlandse ondertiteling.

 

Kijk voor meer informatie over de voorstelling Terror op http://terror-devoorstelling.nl/ en https://www.ntk.nl/voorstelling/terror.

 

Interview: Perry Krootjes