AKKEMAY ELDERENBOS

 

De op 28 Oktober 1968 in Amsterdam te Noord-Holland geboren Akkemay Elderenbos debuteerde in 1982 als Eva in de film ‘Menuet’. In 1984 vertolkte ze de rol van Madelon Gisberts in de film ‘Schatjes!’. Akkemay was in 1986 te bewonderen als Sandra in de film ‘De aanslag’. Ze was in 1988 te zien in het toneelstuk Schuldig geboren.

 

In 1991 had Akkemay een rol in het toneelstuk De glorieuze come-back van Coco. Ze was in 1992 te zien als Simone Brieffies in de tv-serie “De vereenigde Algemeene”, terwijl Akkemay datzelfde jaar ook mee werkte aan het hoorspel Het hoofd van Haydn. Ze had in 1993 een rol in het toneelstuk Warenhuis. Van 1997 tot en met 1999 was Akkemay in de eerste drie seizoenen te bewonderen als Christine in de tv-serie “Kees & Co.”. Ze had gastrollen in tv-series als “Vrienden voor het leven”, “Oppassen!!!” uit 1991 en “Vrouwenvleugel”. Perry reisde af naar een restaurant in Hilversum waar hij in gesprek met de vriendelijke Akkemay Elderenbos vanwege een interview voor de internetsite.

 

Waarom besloot je om met je acteerwerkzaamheden te stoppen?

Ten tijden van mijn rol in de tv-serie “Kees & Co.”, studeerde ik als leerkracht af en kon starten bij een basisschool. Ik wilde dat graag combineren met de opnames van de tv-serie. Dit ging echter niet en toen moest ik dus wel een keuze maken. Het acteren zelf vond ik heerlijk om te doen. Maar alles erom heen hoefde van mij niet zo. Dan bedoel ik dat je direct een Bekende Nederlander bent die premières bezoekt en netwerkt voor verdere rollen in je carrière. Dat lag mij totaal niet. Ik werd ook vaak gecast voor wat oppervlakkigere rollen, het type ‘dom blondje’. Als ik meerdere rollen had kunnen spelen in mijn carrière zoals Sandra in de film ‘De aanslag’of in een serie als ‘De brug’, rollen met meer diepgang had kunnen spelen, zoals in toneelstukken van Hugo Claus of Sam Shepard, dan weet ik niet of ik voor een carrière switch was gegaan door te gaan werken bij een basisschool. In die periode was ik trouwens niet zelfverzekerd en juist best onzeker, dus durfde ook niet nieuwe wegen zelf in te slaan om mezelf te kunnen profileren als een actrice die meer wil en kan. Had ik destijds meer zelfvertrouwen gehad dan had ik bijvoorbeeld  graag zelf stukken geschreven of theaterprojecten op willen zetten met gelijkgestemden. Ik heb echter geen spijt van mijn keuze om te stoppen met het acteren en het onderwijs in te gaan. Ik kan mijn creatieve denken en doen volop inzetten, alsook theaterliefde delen en onderwijzen.

 

001.Je acteerde in tv-series (“De vereenigde Algemeene” uit 1992), films (‘Menuet’ uit 1982), theater (De glorieuze come-back van Coco uit

       1991) en deed een hoorspel (Het hoofd van Haydn uit 1992). Als je uit al je werkzaamheden een keuze moet maken die je het allerliefst doet,

       wat zou dit dan worden en waarom?

       Een hoorspel was heel erg leuk om te doen. Theater vond ik ook heerlijk om te doen. Je voelt de energie van het publiek, waar je op inspeelt. Een

       onzichtbare onvoorspelbare interactie. De spanning laag die je opbouwt aan een stuk door, ook samen met je medespelers is een geweldig, mooi en

       spannend proces. Maar bij mij staat films maken toch op de eerste plaats. Een heel ander acteerproces met kleiner, subtieler acteerwerk, waar ik van

       hield. Ik schrok wel toen ik mezelf voor de eerste keer op zo’n groot scherm zag. Zo mooi, krachtig, ook verrassend en magisch als je de film

       uiteindelijk in zijn geheel ziet.

002.Je hoort wel eens dat iedere personage dat een acteur of actrice speelt iets van zichzelf bevat. Kan je zowel een overeenkomst als groot

       verschil noemen qua karaktereigenschap tussen je zelf en Sandra uit de film ‘De aanslag’ van 1986 en zou ze tot je eigen vriendinnenkring

       kunnen behoren?

       Je neemt altijd wel iets mee van jezelf om dingen te versterken in je rol. Sandra was iemand die vrij dichtbij mij zelf stond. De overeenkomst is dat we

       allebei geprotesteerd hebben voor een bepaald doel. Sandra in de film tegen de kernbom, terwijl ik zelf iets soortgelijks gedaan heb. Er zijn natuurlijk

       altijd wel verschillen. Want het is een rol die je speelt, je bent het niet zelf. Je put uit jezelf, uit je inleving en gedachtes over die ander die je tijdelijk tot

       jezelf maakt. Sandra zou wel tot mijn eigen vriendinnenkring kunnen behoren. Ik heb sowieso een vrij gevarieerde kennissenkring.

003.Hoe kijk je terug op je tijd op de set van de film ‘Schatjes!’ uit 1984?

       Dat was werkelijk een geweldige tijd, met een heel gezellige crew. Tussen de opnames door trok ik veel op naar Olivier en Pepijn Zomer, die mijn

       jongere broertjes Valentijn en Jan-Julius Gisberts in de film speelde.  Ik verveelde me geen moment op de set. We filmden trouwens niet in de

       schoolvakantie, dus in de avonduren moest ik ook gewoon nog mijn huiswerk maken. Regisseur Ruud van Hemert was een pittige en bevlogen

       persoon die behoorlijk tekeer kon gaan op de set. Daar kon ik wel mee omgaan, dus ik vond het prettig om met hem te werken. Een discussie kon je

       beter niet met hem aan gaan, want vaak kreeg je geen gelijk. Hij was echt een super eigenwijs persoon. Frank Schaafsma die mijn broer Thijs

       speelde zag ik soms wel eens in Hilversum waar we allebei woonde, maar hij is in Mei 2024 overleden. Met Peter Faber die mijn vader John

       Gisberts in de film speelde en Geert de Jong die mijn moeder Danny Gisberts, heb ik geen contact meer.  Als ik Peter tegenkom, dan praten we met

       elkaar en is het heel gezellig. Maar er zijn geen blijvende contacten ontstaan. Na je acteerklus ga je vaak door naar de volgende klus en verwatert

       het contact. Soms ontstaat er wel een vriendschap met iemand met wie je gewerkt hebt hoor. Maar tegenwoordig heb ik geen acteurs of regisseurs

       binnen mijn vriendenkring, want ik ben uit Amsterdam weg en ben zelf een hele andere weg op gegaan, met werken op een basisschool.

004.Hoe was het om in de tv-serie “Kees & Co.” mee te spelen?

       Wat bij een serie als “Kees & Co.” met live publiek anders is, dan een toneelstuk in het theater spelen, is dat je hier te maken hebt met een

       opwarmer. Die laat weten aan het publiek wanneer ze moeten klappen en lachen. Net als bij film doe je scenes een paar maal, omdat er vanuit

       verschillende hoeken gefilmd wordt. Je speelt op de lach bij dit soort comedy’s. Het is wat oppervlakkiger en gestuurder allemaal en dat trok me veel

       minder dan de films , die ik heb gemaakt. Of dan mijn allereerste rol in het theaterstuk Schuldig geboren uit 1988. Jarenlang comedyseries voor

       televisie maken, was niet mijn acteer ambitie. Maar kreeg destijds met name daar rollen in. “Kees en Co.” had wel een supergezellige crew en

       medespelers en ik deed het met plezier, drie seizoenen lang. Met mijn kleine bijrol als  Christine. Na mijn afscheid van de serie en aanvang met mijn

       baan als groepsleerkracht binnen het basisonderwijs in 1999 ben ik nog wel eens terug geweest naar de set om mijn oud collega’s nogmaals te zien.

       Ook heb ik Femke Mostert wel eens in de rol van Christine gezien die de rol in seizoen 4 en 5 speelde. Zij is een heel ander persoon dan dat ik ben

       en gaf daardoor weer een hele andere invulling aan de rol van Christine. Grappig om te zien.

005.Als je niet eerst was gaan acteren en daarna bij een basisschool zou gaan werken, welk beroep had je dan wel wat geleken: kantoor

       medewerkster (“De Vereenigde Algemeene” uit 1992), verpleegster (gastrol in “Oppassen!!!” uit 1993) of timmerkracht (“Kees & Co.” uit

       1997)?

       Alle drie vind ik om eerlijk te zijn niks. Timmerkracht gaat ook zeker niet lukken, want ik heb zelf namelijk twee linkerhanden. Maar als ik een keuze

       moet maken, dan ga ik voor verpleegster. Dit omdat dit het dichtst in de buurt komt bij mijn behoefte om te zorgen voor anderen. Ik heb een

       schoonmoeder verzorgd die dementerend was en als ik bij haar in de zorginstelling was, dacht ik dat werken met dementerenden ook een heel mooi

       beroep zou kunnen zijn voor mij, mocht ik ooit het onderwijs uit willen. Nu ik zelf mantelzorger ben van mijn dementerende moeder, heb ik die

       gedachte nier meer. Al denken veel bewoners bij mijn moeder in het zorghuis wel altijd dat ik een van de verzorgers ben.

006.Na je acteer carrière ben je gaan werken op een basisschool. Kan je hier iets meer over vertellen?

       Ik werk graag met volwassenen en met kinderen. Wij werken vanuit veiligheid, vertrouwen opbouwen en vanuit verbinding maken met het kind en de

       ouders. Dat kost tijd en moeite en dat doe je samen. Samen met je team, met de kinderen en met de ouders. We hebben veel kinderen die meertalig

       zijn, kinderen met specifieke onderwijsbehoeftes, we hebben kinderen en ouders vanuit diverse culturen en met diverse mentale modellen en de

       verschillen omarmen we. Als team bieden we kansrijk, passend onderwijs, waarbij we realistische doch hoge verwachtingen stellen. Wij kijken door

       de ogen van het kind. En ieder kind is anders. Ik denk altijd in oplossingen en mogelijkheden en geef niet snel op. Creativiteit en kunst geef ik ook

       graag een plek binnen ons onderwijs. Ik ben leerkracht, intern begeleider en sinds dit jaar ook brugfunctionaris. Na 26 jaar, heb ik geen eigen groep

        meer, wel val ik in, van groep 1 t/m groep 8.

007.Wat kunnen we in de toekomst nog van je verwachten?

       Naast mijn fulltime baan op de basisschool heb ik een druk, sociaal leven. Hierdoor heb ik geen tijd voor dingen er naast. De laatste jaren maken

       mijn man en ik met vrienden zelf tijdens een vakantie graag korte films. Dat creatieve proces van begin tot eindproduct is geweldig. Mocht ik in de

       toekomst meer tijd en ruimte hebben, zou ik een acteerklus niet afslaan.

 

Interview: Perry Krootjes