EXCLUSIEF!!!!

 

Zelf is hij iemand die de pers niet graag te woord staat en interviews geven is niet zijn favoriete bezigheid. Liever acteert hij gewoon dan dat hij erover praat. Hij zit echter al ruim 46 jaar in het vak. Dit betekent dat hij met veel mensen heeft samen gewerkt. Nationaal, maar ook Internationaal. Want in 1981 begon hij met een carrière in Hollywood. Perry van Moov.nl ging op zoek naar Nederlandse acteurs en actrices met wie hij in het verleden heeft samen gewerkt en vroeg hoe zij over hem denken. Over Nederlands trots in Hollywood, Rutger Hauer.

 

ANDEREN OVER….RUTGER HAUER

 

001.In Rutger’s tv-debuut (“Floris” uit 1969) vertolkte u de rol van Ada, zijn geliefde. Hoe is het contact met Rutger

       sindsdien?

       DIANA DOBBELMAN (tegenspeelster in “Floris” uit 1969): Sinds "Floris" uit 1969 heb ik niet meer met Rutger

       gewerkt. Ook heb ik hem sindsdien nooit meer gezien. Ik heb Rutger zeer zeker in interessant filmwerk gezien. Zo vond

       ik zijn film ‘Ladyhawke’ uit 1985 erg mooi. Hierin was Rutger te zien als Captain Etienne Navarre naast sterren als

       Matthew Broderick en Michelle Pfeiffer. Naar mijn mening is Rutger echt een heel goed filmacteur geworden. Zoals ze

       in de filmwereld zeggen: "De camera houdt van hem".

002.U heeft aan twee films met Rutger in de jaren 70 gewerkt. Wat herinnert u zich hier nog van?

       DOLF DE VRIES (tegenspeler in ‘Turks fruit’ uit 1973 en ‘Soldaat van Oranje’ uit 1977): Een van de eerste

       herinneringen die er bij me op komt als ik aan Rutger denk, is dat we met een heleboel acteurs op de set stonden voor een

       scène van ‘Soldaat van Oranje’ uit 1977. Plots fluisterde Rutger: "Je moet vooral niks zeggen want dit moet worden

       nagesynchroniseerd en dat gaat uren duren. Als je dus je mond niet opendoet hoef je daar niet aan mee te doen". Rutger

       was dus verder dan wij, hij kon het ‘filmvak’ al. Wat ik me ook nog goed herinner is dat ik eens in mijn eentje zat te eten

       in een café in Leiden. Een tafeltje verderop zat Rutger. Plotseling komt hij naast me zitten en zegt "Dolf, ik kan moeilijk

       contact met jou krijgen." Ik roep verbaasd uit "Je bent de eerste die dat tegen me zegt, moet jij mij eens uitleggen hoe je

       contact met jou moet krijgen?!" Vervolgens spraken we een hele tijd samen en Rutger vertelde over zijn film ideeën. Ik

       begreep er werkelijk geen woord van en knikte braaf van tijd tot tijd. Want als Rutger begint over wat hij in zijn hoofd

       heeft, dan klinkt dat (met alle respect) redelijk vaag. De volgende morgen heel vroeg stapte hij de schminkruimte binnen.

       Ik groette spontaan, want ik dacht dat we nu wel contact hadden. Maar niks daarvan, Rutger zag me niet. Ik vond dat

       absoluut niet erg, want ik dacht dat hij kennelijk zo was dus. Rutger speelde de hoofdrol en gaf zich daar met huid en

       haar en zeer professioneel aan over. Dat bewonderde ik diep en ik ben hem blijven bewonderen. Rutger kent geen

       flauwigheid. Hij is zoals hij is: recht door zee en betrouwbaar. Of hij nou populair is of niet, dat interesseert hem niks.

       Jaren later (in 2001) kwam ik uit het huis van mijn huisarts. Rutger was druk bezig om de korte film ‘The Room’ te

       regisseren. Hij zag me, kwam op me af en omhelsde me spontaan. Vervolgens nam Rutger alle tijd om met me te kletsen.

       Dat is iets dat hem tekent. Een tijd geleden zag ik Rutger op TV, hij leidde met zijn Filmfactory een cursus in Rotterdam.

       Jonge mensen waren scènes aan het spelen en Rutger keek gewichtig als regisseur toe en zei dan wat. Daar moest ik

       vreselijk om lachen want wat hij zei was, althans voor mij, even onbegrijpelijk als tijdens ons gesprek destijds in dat

       Leidse café. Maar de manier waarop Rutger ze toesprak was magistraal. Wat ik bijzonder vind is dat hij geen ijdelheid

       kent en als hij zich met je bemoeit een enorme intensiteit en warmte bezit. Wat Rutger internationaal bereikt heeft is

       ongekend en daar heb ik niets dan bewondering voor. Maar nog belangrijker vind ik dat hij zo volstrekt zichzelf is

       gebleven. Een ruwe bolster met een zeer blanke pit.

003.Kunt u uitleggen als voormalig cameraman, waarom de camera zo van Rutger houdt?

       JAN DE BONT (cameraman van ‘Turks fruit’ uit 1973, ‘Keetje Tippel’ uit 1975, ‘Max Havelaar’ uit 1976 en ‘Flesh &

       Blood’ uit 1985): Volgens mij komt dat omdat Rutger een erg sterke uitstraling heeft en daarbij een dramatisch gezicht.

       Dat helpt heel erg in zijn carrière. Hij heeft trouwens een mooie carrière voor zichzelf op weten te bouwen en ik ben erg

       blij voor hem.

004.Hoe kijkt u terug op uw samenwerking met Rutger?

       JEROEN KRABBE (tegenspeler in de toneelvoorstelling Cyrano de Bergerac uit 1975 en de films ‘Soldaat van Oranje’

       uit 1977 en ‘Spetters’ uit 1980): De samenwerking met Rutger vond ik altijd prima. We kennen elkaar al sinds 1961.

       Beiden waren we zeventien en zaten samen op de Toneelschool in Amsterdam. Bij ‘Soldaat van Oranje’ heb ik veel van

       Rutger geleerd. Hij had al meerdere films gemaakt en voor mij was het allemaal nieuw. Ik heb niet alle Amerikaanse

       films van Rutger gezien. Maar zijn beste rol vond ik die van Andreas Kartak in de Italiaanse film ‘The Legend of the

       Holy Drinker’ uit 1988.

005.‘Bride Flight’ is de eerste Nederlandse film waar Rutger, na 28 jaar afwezigheid, weer in te zien is. Hoe

       was het om met hem samen te werken?

       MARIEKE VAN DER POL (schrijfster ‘Bride Flight’ uit 2008): Ja, geweldig natuurlijk! Rutger is een hele

       gemoedelijke man. Hij is een legende en we waren enorm blij dat hij meteen “ja” zei. Maar dat zegt bij zo’n iemand nog

       niet alles. Het duurde namelijk nog heel lang voor de contracten getekend werden en het kon zijn dat Rutger in de

       tussentijd een andere interessante rol aangeboden zou kunnen krijgen. Hij stemde dus ook in onder voorbehoud.

       Gelukkig pakte het voor alle partijen gunstig uit. Zo’n man als Rutger is voor je film natuurlijk ook heel goed.

006.Hoe was de samenwerking met Rutger voor ‘Bride Flight’?

       BEN SOMBOGAART (regisseur ‘Bride Flight’ uit 2008): Dat verliep heel prettig. Ik had al een keer eerder met Rutger

       gewerkt. Hij was een week van tevoren aanwezig. Makkelijk was het niet om Rutger voor de film te benaderen want hij

       heeft het uiteraard heel druk. Hij stemde wel direct in, maar het duurde wel lang voordat het contract uiteindelijk

       getekend was. Tijdens de voorbereidingen van een scène sprak je met Rutger, waarna hij zelf met heel veel ideeën kwam.

       Voor een regisseur is dat natuurlijk heel prettig. Voor de rol van de oude Frank dachten Marieke (van der Pol - de

       schrijfster, red.) en ik eigenlijk een beetje aan Robert Redford. Rutger is een hele goeie acteur met een hele sterke

       aanwezigheid. Met de promotie van de film had ik geen probleem. Dat het zo werd gezien als de comeback film van

       Rutger Hauer in de Nederlandse film. Die promotie heb je voor je film juist nodig. De naam ‘Rutger Hauer’ alleen al

       geeft je film ontzettend veel publiciteit. Echte eisen had Rutger niet. Wel stond er in zijn contract dat hij in een first class

       hotel moest verblijven. Dit moest van zijn agent. Buiten het draaien om deed Rutger veel dingen alleen. Hij is een

       eigenzinnig iemand, maar hij had geen vreemde eisen. Wel heb ik gemerkt dat sommige mensen een beetje bang voor

       hem zijn. Mijn eigen favoriete film van Rutger is trouwens ‘The Hitcher’ uit 1986.

007.Hoe was het om met Rutger samen te werken?

       PETRA LASEUR (tegenspeelster in ‘Bride Flight’ uit 2008): Rutger ken ik al sinds kinds af aan. Onze ouders waren

       dikke vrienden. Wel vond ik heel de publiciteit rondom Rutger voor ‘Bride Flight’ erg overdreven, hij was gewoon

       gebruikt voor de publiciteit van de film. Zijn producent eiste dit, anders zou Rutger niet mee mogen werken. En tijdens

       het filmen moest er van de producent van Rutger ook een verschil zijn. Hij moest in een ander hotel zitten dan Pleuni

       (Touw), Willeke (van Ammelrooy) en mezelf. En bij het eten moest Rutger helemaal alleen zitten. Hij moest echt als een

       ster behandeld worden, ze vonden ons te laag. Toen ik bij het eten vroeg aan Rutger of hij bij ons wilde komen, toen pas

       kwam hij er bij en is vervolgens niet meer weg gegaan.

008.U bent de enige die samen met Rutger heeft gewerkt aan films voor zijn vertrek uit Nederland en aan de film

       ‘Bride Flight’. Vindt u dat Amerika hem veranderd heeft?

       WILLEKE VAN AMMELROOY (tegenspeelster in een gastrol van de tv-serie “Waaldrecht” uit 1973, de Nederlandse

       films ‘Het jaar van de kreeft’ uit 1975 en ‘Grijpstra & De Gier’ uit 1979, de Franse film ‘La donneuse’ uit 1979 en de

       Nederlandse film ‘Bride Flight’ uit 2008): Rutger is wel een echte Amerikaan geworden, vind ik. Maar dat kan ook niet

       anders, hij woont daar alweer ongeveer 35 jaar. Toch is hij als persoon niets veranderd. Zijn carrière volg ik zelf niet zo.

       Als ik een film van hem zie, dan is dit per toeval. Hij maakt namelijk ook heel erg veel films die direct op video uit

       komen. Maar Rutger heeft een erg mooie carrière opgebouwd. Al die publiciteit rondom hem aan ‘Bride Flight’ vond ik

       wat overdreven, maar de pers vond het geweldig dat hij weer in een Nederlandse film te zien zou zijn. Wanneer je Rutger

       vandaag de dag voor je film kan krijgen is dat natuurlijk al hartstikke mooi. Daarnaast heeft hij zijn rol ook prima

       gespeeld.

 

Journalist: Perry Krootjes